ستایش
بس است
حال من بد نيست غم کم می خورم
کم که نه! هر روز کم کم می خورم
آب می خواهم، سرابم می دهند
عشق می ورزم عذابم می دهند
عشق می ورزم عذابم می دهند
خود نمی دانم کجا رفتم به خواب
از چه بيدارم نکردی؟ آفتاب
عشق آخر تيشه زد بر ريشه ام
تيشه زد بر ريشه ی انديشه ام
عشق اگر اينست مرتد می شوم
خوب اگر اينست من بد می شوم
بس کن ای دل نابسامانی بس است
کافرم! ديگر مسلمانی بس است
کافرم! ديگر مسلمانی بس است
درد می بارد چو لب تر می کنم
طالعم شوم است باور می کنم
من که با دريا تلاطم کرده ام
راه دريا را چرا گم کرده ام؟؟؟
راه دريا را چرا گم کرده ام؟؟؟
آه! در شهر شما ياری نبود
قصه هايم را خريداری نبود
خسته ام از قصه های شوم تان
خسته از همدردی مسموم تان
خسته از همدردی مسموم تان
هيچ کس دست مرا وا کرد؟ نه
فکر دست تنگ مارا کرد؟ نه
هيچ کس از حال ما پرسيد؟ نه
هيچ کس اندوه مارا ديد؟ نه
هيچ کس اندوه مارا ديد؟ نه