ستایش
بی خودی
دارم از آزمونی برمی گردم که شاید تا حالا صدها باردراون شرکت کردم وهربارمردود شدم اما اصلاح نشدم. رویه ای رو در پیش گرفتم که غیر قابل تغییر به نظر می رسه. احساس تهی بودن می کنم. روزمرگی تمام وجودم رو گرفته.
روزمرگی حتی در نوشتن در اندیشیدن در رفتار در کردار و در اراده.
و ترس
روزمرگی حتی در نوشتن در اندیشیدن در رفتار در کردار و در اراده.
و ترس
امان از این ترس. ترس ازتغییر، ترس از حرکت، ترس از هیچ.
در این لحظات به چیزی نیاز دارم که نمی دانم چیست و نمی دانم در که و در کجا باید بجویم. اما می دانم که در اطرافیانم نمی یابم.
در این لحظات به چیزی نیاز دارم که نمی دانم چیست و نمی دانم در که و در کجا باید بجویم. اما می دانم که در اطرافیانم نمی یابم.
1 Comments:
Anonymous said...
خودت میدونی چته !!حتی میدونی چه راهی رو باید بری..ولی چیزی که به خودت برمیگرده و نمی تونی در وجودت اجراش کنی اراده است ..سعی کنی حتما میتونی ما آدما به اولین چیی که روش تسلط داریم خودمونیم